رهایی

در غم آن آتش جان چو چنین خوش باشم
ناله تن به سرابی بفرستم که غلامش باشم
آخر از سر تقصیر دل بیمار خواهم سوخت
تا به کی در دامن دشت چو خاکش باشم
دل به بوی سر زلفش مرا هجران می داد
تا چو مرغ شب ذکر خوانش باشم
هر دم روزنه ای در خاطرم روشن گشت
تا که جانی بفرسایم و در کارش باشم
ای ناله گه عشاق در این دیر خرابات زمان
گوشه نظری کن تا در نظرش باشم
از دل غمدیده تا سرمنزل شور
بر صبور مرهمتی تا به وصالش باشم