چقدر دلتنگ خویشتنم.
کودکی ام رفته و من چون اسیری پای بسته در حسرت رویا های کودکانه نشسته ام. چون پیکارگری استوار در نبرد با پلیدی و در آن گستره پوییدن نه هراسی و نه بیمی. همه نقشهایم آراسته از رنگ زندگانی. و چه دورانی از زیستن بود مرا در زمان کودکی.
حال گذشته ام رفته و امروزم در اندک سرمایه امید می گذرد. سالهاست که تلاش و ایمانم ذره ذره از این وادی بی من هجرت نموده و من پای بر مکان بسته با کوله باری که هر روزش سنگین تر از دیروز است دلتنگ مانده ام.
سلامم را به نسیم سپردم تا به کودکی ام برساند و بگوید آنچنان رفتی که حسرت دوباره زیستن بر دلم سنگینی می کند.
