با جماعتی مواجهیم که ادعاهای بی‌پایه و اساس‌شان هر روز پررنگ‌تر می‌شود. آنان که زمانی با شعار مقاومت و دفاع از مظلومین، کشور خود را به ورطه جنگی بی‌سرانجام کشاندند و با فریادهای از دور، سنگینی بار جنگ را بر دوش دیگران انداختند. هنگامی که هم‌پیمانان‌شان به یاری نیاز داشتند، به بهانه بسته بودن راه هوا و زمین نه قدمی برداشتند و نه دستی یاری‌رساندند، و فقط و فقط از ثروت ملت خود به ارزانی بخشیدند و پشت پرده به تماشای سقوط سنگرها نشستند.
حال آن‌که در آخرین جبهه‌شان، هم راه دریا باز است و هم آسمان گشوده، اما صدایی از مقاومت برنمی خیزد و چون گذشته فقط از ثروت ملت می بخشند و از دور شعار می دهند.
این مدعیان کشور‌داری، در فقط و تنها فقط سه سال، ترازهای انرژی و مالی مملکت را به نابودی کشاندند و سرزمین را به گل نشاندند. ادعای مذاکره داشتند و دارند، اما از تمامی نشست‌های‌شان، تنها قطعنامه و انزوا بود که نصیب کشور شد.
امروز، که پوچی‌شان آشکار گشته، با زبانی آلوده به ریا و ادعای تدین، در سایه ایدئولوژی‌های خودساخته، به لجن‌پراکنی مشغول‌اند و در پست‌های نازل و بی‌ربط، سعی دارند حقیقت را مخدوش سازند.
اینان که روزی به نام مقاومت و مبارزه سوار بر ملت می تاختند، امروز در برابر ملت رسواتر از همیشه اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر