موج سواران

صدای امواج مرا به سوی خود می خواند . صدایی آشنا و دوست داشتنی. یاد آور مردمی است که در حقارت آزادی از دست رفته خویش در مکانی معلوم به انتظار امواج می نشستند، تا سوار بر آن راهی سرزمینی دیگر شوند. سرزمین شان تاریک و دلهاشان غمگینتر. سایه ای شوم نه تنها نور زندگانی، بلکه روشنی دلهاشان را به یغما برده بود. کوسه هایش در دریا به این سو و آن سو می رفتند تا هر که را که در اندیشه آزادی و آزادگی باشد، بدرند و جسم و نامش را به یک جا نابود سازند.
مردمان به آن چه که در دریا می دیدند و با آگاهی از آن چه می ترسیدند باز در کنار ساحل به انتظار نوا می نشستند، نوایی که خبر از ظهور امواج می داد. با باقی مانده امیدشان که به سان تکه ای چوب، و گاهاً شکسته بود، در کنار ساحل به انتظار می نشینند و به خیالشان سوار بر موج آنچه را نمی خواهند ترک خواهند گفت. کوسه ها را دیده اند. به وقت تفریح یا کار بارها جانشان و بدتر روحشان به دست این نگاهبانان تاریکی زخمی شده است.
کسی فریاد می زند موج و جماعتی با ذره های امید به استقبال امواج می روند. موج شماری را غرق می کند و کوسه ها برسر شماری دیگر... خدا می داند. بازماندگان باز می گردند و آنان که فقط نظاره گر تلاش ایشان بودنده اند از سر تحسین یا تحقیر فقط سری تکان می دهند. عده ای امواج را موهبت و عده ای عذاب می خوانند. عده ای از ترس نرفتند و عده ای هنوز نمی دانند در کجایند و چه می خواهند. آنان که دل به دریا زده لحظه ای به جان های در بند و روح های خسته در حال سقوط خویش استراحت داده و اندک زمانی را در اندیشه و امید به آزادی به سر برده اند.
در شگفتم از آنان که بر لب ساحل می ایستند و دل به دریا نمی زنند. آیا به سرانجام کار دلخوش نیستند و یا با چنین حقارتی انس گرفته اند. چگونه است که آنان که دل به دریا زده و به همت امواج قصد رهایی از این زندان را دارند نمی دانند، یا که می دانند، ممکن است امواج ایشان را به همان مکان باز گرداند و یا به مکانی تلخ تر رهنمونشان کند. آیا نمی دانند همه چوبها در کنار هم به سان کشتی ای خواهد بود که امواج را در می نوردد و مهاجمان را در عظمت خویش هیچ می نماید. کشتی را به هر سو بخواهند می رانند و امواج ایشان را به هر سو که بخواهد، می کشد.
به گذشته فرا خوانده شدم و نظاره گر مردمی گشتم که به قدرت ایمان و یکدلی همه با هم سوار بر کشتی از سرزمینی سیاه قصد خروج کرده اند. به یاری با هم بودنشان امیدشان چونان کشتی ای گشت که در دریای حوادث نه موجی آن را غرق می کرد و نه کوسه ای به آن نزدیک می شد. ولی غافل از یک اشتباه. گوشه ای از همتشان در پس چوبهای پوسیده به نابودی می رفت. در اندیشه آنکه چه باید کرد و چه خواهد شد بودند که به ناگاه دزدان به آنان شبی خون زدند و تا به دزدان فایق آیند کار از کار گذشت و تکه های پوسیده به یاری بی خدایی ناخدایشان کار خویش را کرد و این جمع خسته، ایمان از دست داده راهی جز ساحل تاریکی خویش نداشت. آری به سرزمین سایه شوم باز آمدند.
امروز هر زمان شان به سختی می گذرد و اگر به دست نگهبانان تاریکی کشته نشوند، به درد خویش می میرند .
ای کاش ایمان از دست رفته شان باز آید و بار دیگر به سان گذشته، یکدل و همراه در کنار هم جمع آیند و این بار به خود باشند که دیگر چوبهای فرسوده را به آب نیفکنند و داستان تلخ گذشته را تکرار ننمایند. ایمان به خویش و دیگران را باز بپرورانند و بیاموزند که راز آزادی در با هم بودن است و بدانند چه می خواهند و مقصد کجاست. هر روز که می گذرد هم عمرشان می رود و هم چوبهایشان فرسوده تر می شود. سرزمین تاریک درختی ندارد تا از پس آن امیدی باشد.
آه اگر همه بار دیگر به ساحل بیایند ...