سوز

چنان بر آستان احساسم نواخته شد که به هر ضرب آهنگی باز از جای خویش برمی خیزم که مگر آن گم گشته رویایم زمانی قدم بر منزل دل نهد و فریاد عشق را بر فراز اندیشه رویشی صورت گیرد. گویی که روزگار مرا به سخره گرفته و چون منی از دست رفته بر بالین احساس و رویا در به در نظاره گر خاطرات بی پایان گذشته ام.
فلک امروز دردم بیشتر کردی و آن باقی مانده احساس دیرین را روشن. یاد آور روزگاری که چون کودکی بر آستان دربی ایستاده و خیره بر عبوری می گشتم که مرا چون تهیدستی بی نوا به گدایی وامی داشت. خاطرات آن روزگاران نه شیرین است و نه تلخ. هر چه هست گاه گاهی صندوقچه ذهنم گشوده می گردد و در اول نظر چشم را می نوازد و چون نوازش به اتمام رسید سوزشی بس شدید مرا در بر می گیرد. که در این زمان بی کسی، من بازنده ترین احساس زمانم ...

طعنه

در این دنیای نامردی
یکی درد و تو نامردی
که اینگونه جفا کردی
به روح خود چه ها کردی
خدایت کیست؟ کلامت چیست؟ برو از یاد
که دردم از زمان و مردمان بسیار کردی
به سوگند شبا هنگام
به آن دم چون پریشانم
نمی بخشم تو را چون من
دلم را پر زخون کردی

صلات صبح رفت و من
همان در بند انکارم
به فتنه می رود روزم
یکی در دل دگر در فکر
بهانه زین زمان جویم
که خویش از فطرتم باعث
به فریادی بگویم من
به تنها آن تنت برگرد
که عالم چون ز تنها باد
به تنهایی شود پایان

گناه من خود آزاریست
یکی بند و دگر خویشتن پنداریست
به رویم چون سرابی بود
برفتم تا ناکجاآباد
خطا از این نشد بدتر
سراب عشق هم گم کشت
که تا بودش به شکر آن
همانا عشوه ای می رفت
ولیکن حال در دل
زبان طعنه می روید

سقوط

آری فلک، این منم، ناپاک ترین خاک زمین

و محتاج بارانی که پاک گرداند این تن آلوده از اسارت را تا بیامیزم وجود خسته ام را به غوغای حضور.

ای فلک ببار تا بشویم روح خسته را

و به یاد آرم آن دم، که ذره ذره وجودم زین خاک بی حاصل رستن گرفت و ندانستم که چرا ز رحمت خشم بی نصیب گردیدم تا روزگاران به حقارت نپیمایم و سرخوردگی را میزبان نباشم.

همرهان به شور و غوغایند و من چون بتی خاموش، خفته. به دور از هیاهوی بودن و اراده خواستن.

اهریمن خوبان ببرد و می برد تا وسعت شیطان بر این خاک مستولی گردد، و دیگر این خاک ناپاک چنان نابود و بی حاصل گردد که امیدی نماند تا روحی پر ز احساس بار دیگر زاده شود 

...

تنهایی

دلا خو کن به تنهایی که آن غم عالمی دارد
به دنبالش چه می گردی که دنیا مرهمی دارد
بزن بر ساز دل هر دم چو خرقه پوش این عالم
که عاشق می کند دل را که با نایش دمی دارد
یکایک پرده از سر کن بشو با خویشتن تنها
نکن پاره وصالت را به آنچه همدمی دارد
سبو صبحی ترک دارد به روزی دیگرش افتد
چو جویی باش ای دل، که سو بر راه می دارد
دلا عاشق چو تنها بود همه عاشق نهندش نام
که در کویی چنین بی عشق، دل عاشق غمی دارد
به روزی می رسد کارم که فریادی ز دل آرم
که ای مردم بخوانیدم که سودایم محرمی دارد
گمانی از سر تزویر به شهوت من بیالودم
ندانستم که عشق آن سان که خود مرحمی دارد
صبور از شرم حیایت نیست و به محراب هم که جایت نیست
همین یک دم شرابی نوش که آن هم  عالمی دارد