وداع

چه در این باغ بر منظر بنشینیم
چه از پنجره آن جهان دگر بنگریم

همه از کام ما و راه ماست
خطبه آخر لحظه وداع ماست

زین همره هم بودن به مکانی غریب
نشد از خیر روزگار ما را چیزی نصیب

نگر از درون و سر درون
نباش در اندیشه آسایش از برون

گر کلامی گفتند بشنو و زان
اندیشه ای کن پر در ظرف نهان

تا که شاید زان تو را سودی رسد
در برش حالی از خوش کامی رسد

گر کلام از سر سستی بوده است
غم نیست، حکمتی در راه بوده است

راز عالم در نهان است و برون
جمله از بهر اندیشه کردن در درون

آنچه می بینی خط است و فاصله
آنچه دریابی حجم است و جاذبه

گر ندانی چون فضا پر گشته است
کی بدانی خدایت چین کرده است

گر چه رفتند ما هم می رویم
لیک در جهانی دیگر پا می نهیم

شکوه از رفتن نیست و آن رواست
گر ندانیم ز رفتن، آن نارواست

اشک ز رفتن از دیار تن نبود
شرح غفلت ز ایام زیستن می نمود

چون ندانستیم کجا بود و هستیم
پس نخواهیم دانست چون جستیم

هر چه باشد آن جهان باز بهتر است
کام آن در نزد ما شیرینتر است

جمله بر یاد خداییم و آهنگ راهی دراز
افکار را آمیخته، طی کنیم با راز و نیاز

جمله از صبر و صبور بسیار داریم نهان
کز منش تا به من یک دم باشد، امان